Salut en de kost!

Omdat het op een ander altijd beter is...
Omdat het gras aan de overkant altijd groener is...
Omdat je moet veranderen als je je kan verbeteren...
Omdat ik jullie wil pesten...

Al wie mij liefheeft, volge mij...

http://evyvertelt.wordpress.com/

Dutjes, pfffff

Dutjes, het is me wat...
Op vrijdag, zaterdag en zondag slaapt milan thuis vrij goed. Behalve als hij besluit dat hij al te groot is voor dutjes. Dan slaapt hij niet. Maar ligt hij wakker.
Van maandag tot donderdag slaapt hij bij moeke. Als hij niet wakker ligt. En verhaaltjes vertelt. Of hele opera's zingt. Maar soms maakt moeke hem om kwart na drie wakker en moet ze hem ook echt wakker maken. Omdat Mijnheer nog slaapt. En nog geen zin heeft om op te staan.
En bij bobonne is het helemaal een ramp. Reisbedjes zijn geen echte bedjes. Maar toch proberen we het hem zo comfortabel mogelijk te maken. En hij moet daar ook alleen maar slapen als we op bezoek zijn. Dus oke, hij is het daar niet gewoon... Deze middag speelde hij "discootje" met zijn nachtlampje. Van links naar rechts zwaaien en zingen! En lachen. En vertellen. En roepen. En stilzijn. En ons foppen, want "nee, ik slaap toch niet!".
Hij houdt het ook wel uit tot 's avonds zo zonder dutje en hij is niet echt lastig(er). Feit is wel, als hij dan 's avonds in zijn bedje ligt, horen we niet veel meer, maar is het direct "op naar dromenland".
Ik vrees dat het zo stilletjesaan zal gedaan zijn met de dutjes...

Duidelijk

Moeke: "Heeft Milan kaka gedaan?"
Milan (verontwaardigd): "Nee!"
Ondertussen weten we al dat als hij "nee" zegt, het waarschijnlijk wel waar is...
Moeke: "Was het dan een poepescheet?"
Milan: "Nee!"
Moeke: "Ik peis van wel ze."
Milan (zo rap of tellen): "ikpeivanee!"

Zucht...

Mijn honderdste postje mag iets speciaals zijn. Nu heb ik niet op die honderdste zitten wachten, hoor. Maar waar alles anders gewoon uit mijn vingers vloeit, is het nu toch iets moeilijker... Ik schreef vroeger al dat ik normaal een open boek ben, maar dat dat hier en nu niet altijd makkelijk is. Omwille van anderen...
Zelfs nu weet ik niet goed of ik verder kan gaan. En hoe ver...

*zucht*

Milan is er, al meer dan twee jaar. En wij zijn daar supergelukkig mee. Maar er is een niet zo'n leuke periode aan de zwangerschap voorafgegaan. Want wij zijn één van de vele koppels waarbij zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Wij zijn één van die vele koppels waarbij zwanger worden een kwestie is van afspraken maken, bang afwachten, teleurstelling,...
Afspraken maken met het ziekenhuis, bang afwachten gedurende lange veertien dagen vooraleer we weten of het gelukt is, teleurstelling als het niet gelukt is.

*zucht*

Niet iedereen was/is het eens met de manier waarop de zaken lopen. Of hoe wij ze doen lopen...

*zuchtzucht*

Gelukkig is er ook goed nieuws: na al drie pogingen (nov dec en jan) en een rustpauze van drie maanden, zijn we nu weer in de weer met testjes. De volgende inseminatie is voor heeeel binnenkort. En net omdat ik zo een open boek ben en het niet zie zitten om hier niets over te kunnen schrijven, zorgt dit honderdste postje voor opluchting. En dan hoop ik dat heel deze zever weer vlug van de baan is...

Zal ontegensprekelijk hopelijk vervolgd worden!!

Stokjes

Stokjes, het is wat... Terwijl ik het al had weggesmeten, bleef het in mijn hoofd hangen... Heb ik echt geen doel in het leven? Ook niet op korte termijn? En wat wens ik Milan toe? Hoe moet zijn leven er uit zien zodat ik kan zeggen dat ik en hij het goed gedaan hebben? En is geld het enige waar ik op wacht? Heb ik dan echt meer geld nodig om gelukkig te zijn? En die chaos in mijn hoofd, heb ik na 30 jaar nog altijd niets bijgeleerd?
Ik zal eens een dagske congé pakken om er eens rustig over na te denken...
Maar niet te lang hé...

krakpiepping

Deze week stapte ik in mijn auto en ik hoorde Stan Van Samang zingen. "Vreemd, want die wordt niet zo veel meer gedraaid" dacht ik. Het bleek mijn cd te zijn... Terwijl ik mijn radio niet had aangeraakt...
Soms, als mijn laptop op staat, piept hij. Eén keer maar. En niet "verkeerdetoets-piep", maar "piep-piep"...
Op onze keukenkast staat een bestekrekje. De vorken en de messen en de lepels hangen daar aan (tja, moesten de borden er aan hangen, was het geen bestekrekje...). Soms, als we al een uurtje in de zetel zitten, pingelen de vorken...
Sinds kort kraakt onze kast. Of de muur. Of de verwarming. Ik ben er nog niet uit wat er nu precies kraakt. Maar iedere avond: krak! En het is heus niet de elektriciteit die op nachttarief over springt, want die krak komt stipt om 23u02.

Een mens zou van minder gek worden.
Maar ik ben het al gewoon ondertussen.

Stokjes.

Wat op dit moment mijn obsessie is:
Een poging doen om orde te scheppen in de chaos. En hoe meer ik over de chaos nadenk, hoe erger die wordt...
Wat ik nu draag:
Een blauwe jeans met gele top en zwarte tuniek.
Doe ik vaak een dutje?
Ik probeer het te vermijden omdat ik schrik heb dat ik straks niet meer zonder kan...
Wie ik het laatst een knuffel heb gegeven?
Tom om vijf uur deze morgen en Milan een uurtje of vier later.
Wat ik zou willen veranderen?
Aan mezelf? Leren loslaten, de mallemolen stil laten vallen, problemen los je niet op door eindeloos na te denken...
Wat ik vanavond eet / at:
Een slaatje, het moet gedaan zijn met na 21 uur nog warm te eten...
Update: storm op zee, tom is al thuis van 4 uur dus hij gaat koken!! Jippie!!
Mijn laatste aanschaf?
Een jasje, een fototoestel, een houten winnydepooh-memoryspel en hemdjes en onderbroeken voor... Milan natuurlijk!
Naar welk geluid luister je nu?
Auto's buiten, niet storend, maar ze zijn er wel.
Favoriete weertype
Zonnig, niet te warm, juist gepast.
Zeg iets tegen de persoon die je getagged heeft
Maaike, ik vond het al fijn om met jou samen te studeren en vind het nu nog fijner om je blog te volgen.
Favoriete vakantieplek
Overal waar mijn twee ventjes in de buurt zijn, hoeft niet ver te zijn, mag zelfs thuis in onze tuin in het zonnetje .
Film(s) die ik keer op keer kan zien:
Ik heb precies geen tijd om dvd'kes te zien...
Favoriete theesmaak:
Mijn collega's kunnen het alleen maar beamen: voor mij ne chocomelk!
Het boek dat ik momenteel lees:
Doeme toch, ook geen tijd meer voor, ik doe dat nochtans zooo graag...
Wat mij op dit moment veel plezier geeft, maar tegelijkertijd ook schuldgevoelens: Dat is een moeilijke. Er zijn natuurlijk de klassiekers, zoals stiekem snoepen... En ja, zo eens een avondje met je man, zo zonder zonen en dochters aan je oren, dat is ook altijd leuk en gebeurt veel te weinig, net omwille van de schuldgevoelens, of eerder omdat je zo mist vanzodra je ze niet bij je hebt, die kleine koters van ons...
Eigenlijk probeer ik plezier te hebben/maken zonder schuldgevoelens, want schuldgevoelens is spijt dat je hebt in het heden omwille van een beslissing in het verleden. En nu probeer ik net om 1) niet te lang te piekeren over welke weg we moeten nemen, 2) vanzodra beslist is, daar ook voor de volle 100 procent achter staan en er voor gaan, 3) als toch zo blijken dat het niet de juiste weg was, tja dan kan je daar toch niets meer aan veranderen, dan is het hoogtijd om los te laten.
Voila se!
Wat is je doel?
Zo veel mogelijk uit het leven halen, zodat ik later, als ik groot ben, kan zeggen dat het goed geweest is.
Wat wil ik ooit nog doen?
Euh, ik weet het niet, ik heb niet zo van die ultieme kik-dromen... Sorry zene...
Wat wens ik mijn kinderen toe?
"Geluk zien in kleine dingen" schreef Maaike, awel ja, meer moet dat niet zijn...
Welke kwaliteit zou ik willen hebben:
Mijn ogen toe doen en me niets aantrekken van de rommel in mijn huis, de chaos in mijn hoofd, de 120 punten op mijn todolijstje...
Noem één van je kwaliteiten:
Geduld, beroepshalve, niet prive...
Waar wacht ik op?
De Lottopot, dat moet niet schandalig veel zijn, gewoon genoeg om me de eerste 20 jaar geen zorgen te hoeven maken.
Heb je een tic of kenmerkende eigenschap?
Waarschijnlijk wel...
Doorgeven:Ingrid en Pieternelle en alle anderen die nog niet de eer hadden: vangen!!

Stop!

Mijn hoofd zit vol. Met vanalles en nog wa. Veel te veel. Ik wil veel te veel doen, veel te veel onthouden, waardoor ik niets doe en alles vergeet. Mijn hoofd heeft nood aan congé payé. Niets lijkt te lukken. En we moeten ook veel te veel doen. Op veel te veel plaatsen tegelijk zijn. Leuke plaatsen, maar ook verplichte plaatsen. En op plaatsen waar ik eigenlijk niet wil zijn. Toch niet op zo'n dagen. Ik doe dingen die ik niet wil doen, maar die je moet doen... Ik wil schreeuwen en stil zijn tegelijk. Weglopen en stilstaan. Ik wil vooral genieten. Genieten van mijn twee ventjes en van de zon. Genieten van de bloeiende bloemen. Van ons gras dat schiet. En liefst vandaag en niet morgen, of als ik eens tijd heb... Want ik heb geen tijd... Want we moeten weeral...
Pfff.

Een pauzeknop.
Dat heb ik nodig.
En dringend...
Want anders komt het niet goed...

Verwennen? Wij?

Vrijdag met Nim en Milan naar de H&M omwille van korte broeken. Te kort en niet zomerkort. Probleem is dat Milan groeit maar zeker niet verdikt. Een grotere maat is dus enkel aangewezen voor de lengte. Maar goed dat je die broeken allemaal kan aanpassen! We konden het niet laten om hem in dit jasje te hijsen en eens hij er in zat konden we het echt niet laten om het mee te pakken.

Vandaag naar het Kruidvat om wax voor mijne vent zijn haar. Mijne kleine vent, bij mijne grote vent is het geen avance meer... Zie ik daar toch geen kinderfototoestel voor 25 euro. Te schoon om te laten liggen. Ik ben al benieuwd wat hij daarmee gaat uitsteken!

Maar hem verwennen? Neen, hoor, ik zou niet durven!!!

Ondertussen heeft het COS terug contact opgenomen en hebben we beslist om Milan te laten testen. Nu weet ik ook dat we met een taalachterstand zitten, maar misschien komen we nu ook te weten hoe dat komt. Ik verwacht niet veel... We zien wel. Het is vooral om de lange wachtlijsten voor te zijn. Kinderen onder de 30 maanden moeten niet wachten. Alhoewel ik contact opgenomen heb in maart en de testing is voorzien voor juni. We zien wel wat er uit de bus komt...

Domme gans!

Deze morgen. Moeder eend en haar kroost verzameld rond haar op het derde vak op de E40. Plots zag ze blijkbaar de ernst van de zaak in en besloot terug te keren... Eentje heeft het niet overleefd. Dat heb ik gezien. De rest waarschijnlijk ook niet...